Kill your darlings!

Soms heb je van die ideeën die in het begin prachtig lijken, maar uiteindelijk toch niet of minder goed werken. Elke schrijver, componist, film-, en theatermaker etc. zal dit kunnen beamen. Het idee doorzetten gaat meestal ten koste van het geheel en dus zit er maar één ding op: ‘Kill your darlings’. Het hoofdstuk ‘… en Twitter erover’ is daar een goed voorbeeld van.
Omdat de ondertitel van het boek: ‘Maak je eigen film, stripverhaal en hoorspel…en Twitter erover’ is, heb ik ervoor gekozen het werken met Twitter, in de volgorde die de ondertitel aangeeft, pas later in het boek te behandelen. In de praktijk gaan de leerlingen hier echter al, voordat ze aan de film etc. gaan werken, mee aan de slag. Het zou namelijk raar zijn als ze pas na de uitvoer van het project hierover gaan vertellen. Een tussenhoofdstuk vertelt de leerlingen dat ze eerst het Twitterhoofdstuk moeten bekijken voordat ze met hoofdstuk 2 verder kunnen gaan. Ik hoor het iedereen al denken: ‘Erg gekunsteld.’ en dat is het ook. En erg verwarrend bovendien. Leerlingen weten niet goed meer hoe ze door de hoofdstukken kunnen bladeren, waardoor Phil en ik steeds bij moeten springen. Weg zelfstandigheid. Ook de opdracht is wat aan de onduidelijke kant en ik zal dus het één en ander moeten herschrijven om het succesvol te maken. Alhoewel herschrijven… In de auto naar huis vraag ik me af waarom ik dit hoofdstuk eigenlijk heb toegevoegd. Ja, ik vind het belangrijk om kinderen met Social Media in aanraking te laten komen, maar nee, het Twitteren draagt niet bij aan het hoofddoel van het boek: Het leren schrijven van verhalen en deze bewerken tot een creatief product. Ik kan maar één conclusie trekken: Het Twitterhoofdstuk gaat eruit. Dit neemt overigens niet weg dat de leerlingen vrijdag enorm enthousiast aan het Twitteren waren en daar ook het één en ander van hebben opgestoken. Op de eerste plaats zijn ze met taal bezig geweest. Aan de Tweets zijn taalkundige eisen gesteld. Foutloos was de opdracht. Verder hebben ze nagedacht of ze wel of niet herkenbaar op een eventuele accountfoto willen staan en hebben ze ook kennisgemaakt met, dankzij eigen klasgenoten, de minder leuke kanten van Twitter. Voor ons meteen de gelegenheid om, vanuit de ‘praktijk’, nogmaals te bespreken wat de gedragscodes zijn voor het gebruik van Social Media.

P.S.: Mocht je de ervaringen van de leerlingen over het iPadproject willen volgen: @trouba8 is onze twitternaam.

En weer wat geleerd!

Over het algemeen ben ik best tevreden over updates die er voor diverse programma’s verschijnen, zeker wanneer er een nieuwe functie aan de app. wordt toegevoegd, behalve nu. Het heeft me namelijk nogal wat moeite gekost om de screencast van het programma Paper in te spreken. Bij het streamen van het beeld van mijn iPad naar mijn laptop, beginnen de ventilatoren een enorm kabaal te maken, waardoor het beter is eerst het beeld en dan pas het geluid op te nemen. Aangezien ik bij dit filmpje op sommige momenten wel erg snel door het programma blader, is de tekst lastig te timen, maar uiteindelijk is het mij gelukt. Ik natuurlijk blij, maar wat denk je… verschijnt er een update met een nieuwe functie. Een nieuw nog onaf boek is nu al verouderd. En daarmee heb ik meteen een eerste knelpunt te pakken van het maken van filmpjes over het werken met ICT programma’s. Het regelmatig verschijnen van updates die net een kleine wijziging brengen in het werken met het programma zorgt ervoor dat je eigenlijk weer opnieuw kunt beginnen. Ik besluit om het even zo te laten. De nieuwe tool in Paper schaf ik voorlopig nog niet aan voor school en meer is er niet veranderd… toch?

Een paar dagen voordat de leerlingen met het programma aan de slag gaan ontdek ik dat er minder kleuren in het palet zitten dan eerst. Meteen ontstaat de gedachte of dit dan nog wel het juiste programma is om te gebruiken of dat het zinvoller is een ander programma te gaan gebruiken. Gebrek aan tijd zorgt er echter voor dat ik niet anders kan dan de kinderen toch te laten werken met dit programma. Op hoop van zegen dan maar.

Tijdens het experimenteren met Paper hoor ik geen afkeurende geluiden van de kinderen. Kennelijk storen zij zich niet aan het minimale aantal kleuren dat gebruikt kan worden. Ik zie ook de mooiste en kleurrijkste? tekeningen verschijnen. Hoe dat kan zie ik als ik voorbij een leerling loop die op en neer aan het scrollen is tussen verschillende kleurenpaletjes. ‘Doe dat nog eens’, is mijn reactie en hop daar gaat ze weer. ‘Hé ik wist helemaal niet dat dat kon. Nu heb jij mij iets geleerd.’ Hoewel ze glimt van trotsheid is haar reactie: ‘O ik deed maar wat hoor.’ Even later loop ik langs een andere leerling die mij weer een ander trucje leert. Ik vind het geweldig, leerlingen die een juf iets leren. En het mag duidelijk zijn… Paper blijft en een nieuw filmpje gaat komen. Een filmpje dat, dankzij de leerlingen, weer klopt als een bus!

Niet meer aan het handje...

Foto: Kozzi.com

Werken met het interactieve boek: Creatief met DigiTaal betekent kunnen en durven loslaten ondervind ik als de leerlingen aan het experimenteren slaan met iMovie. Met behulp van een filmpje (te vinden op de website van Kennisnet) wordt de leerlingen door leeftijdsgenoten uitgelegd hoe ze moeten filmen met een iPad en hoe ze hun gefilmde scènes kunnen monteren. Als de koptelefoons op gaan en de leerlingen het filmpje starten wordt het wederom muisstil en nee… ik ben niet nodig. Herstel… alleen nodig bij het duo waarbij het filmpje steeds vastloopt en dat heeft dan weer te maken met een overbezet accespoint, dus veel kan ik niet voor ze betekenen. Ook de opdracht: film de leukste, gekste, grappigste en/of saaiste plekken in je school wordt door middel van een filmpje uitgelegd en is helder genoeg voor ze om aan de slag te gaan. Het enige dat ze nodig denken te hebben van mij is toestemming om het lokaal te verlaten en dan vliegen ze allemaal uit. Een leeg lokaal is wat overblijft.
Tijdens mijn rondlopen zie ik dat de leerlingen de opdracht zeer serieus nemen. Iets wat ik niet echt verwacht had. Mijn bedoeling was vooral om ze wat beeldmateriaal te laten schieten, waarmee ze het monteren kunnen oefenen. Ieder lokaal en elke ruimte wordt echter uitgebreid aangekondigd. Bij één tweetal vertelt de cameraman aan de presentatrice wat ze over de koffiekamer moet vertellen, wat dan ook keurig door haar herhaald wordt. Als ik even later weer voorbij kom hoor ik dat zelfs de zoetjes uitgebreid beschreven worden. Op deze manier wordt er, zoals ik al in mijn vorige Blog beschreef en hoewel niet bedoeld, weer veel taal gebruikt. Het onbeoogde leren, zoals nog niet zo lang geleden in de ‘onderwijs van morgenblog’ is beschreven, een veel krachtiger middel dan we waarschijnlijk met z’n allen in de gaten hebben. Ik loop weer verder en nee… ik ben nog steeds niet echt nodig. De meeste vragen zijn toestemmingsvragen: ‘Mag ik op de stoel van meneer Tommy (conciërge) gaan zitten en dan gefilmd worden?’ of ‘ Mogen we even naar de gymzaal?’ Slechts één duo heeft een filmprobleem. Ze hebben op één of andere manier de camera aan de voorkant aangezet en weten niet meer hoe ze die kunnen omschakelen naar de achterkant. Na ze uitleg te hebben gegeven over hoe ze het probleem de volgende keer zelf op kunnen lossen gaan ze weer vrolijk verder en ik ook, met m’n rondje, genietend van wat ik zie en hoewel ik heel goed begrijp dat het loslaten van de kinderen spannend, raar en/of anders is en ik dit op bepaalde momenten ook zo voel; wat minder sturen en meer coachen geeft de leerlingen niet alleen een boost voor hun zelfvertrouwen, het geeft hen ook de ruimte om zelf verantwoordelijk te kunnen zijn voor hun eigen leerproces.